Белорусские стихи про весну. Для детей / Стихи, стишки и стихотворения для детей, поздравления / Ёжка
Белорусские стихи про весну. Для детей.Усе вершы пра вясну на беларускай мове.
***
Вясновы вечар.
Сонца нiзенька зусiм
Па-над небакраем,
I, здаецца, можна з iм
Стрэцiцца за гаем.
Гаснуць промнi – i за лес
Медны шар садзiцца
Адпачыць за ноч, каб лепш
Заўтра засвяцiцца.
Алесь Ставер
***
Салаўi.
Як толькi святочны
Засвецiцца дзень,
Дзядуля з кiечкам
Па весцы iдзе.
Вялiкую кайстру
Нясе ен з сабой.
I дзецi
Яго абступаюць
Гурбой.
— Дзядуля!
Свiсткi пакажыце! –
Крычаць.
Павольна ен кайстру
Здымае з пляча.
I з кайстры таропка
Бяруць хлапчукi
Глiняныя цацкi –
Малыя свiсткi.
…Яшчэ на бярозках
Не выбiўся лiст,
А ўжо салаўшны
Старыя глядзяць
Нарэшце адкрылi
Сакрэт жыхары:
— Ды гэта ж
Ганчар зарачанскi,
Хвядос,
Малым напаседам
Забаўкi прынес.
Не будзе цяпер iм
Спакою i сну…
Раздаў iм Хвядос
Не свiсткi?
А вясну.
Алесь Ставер
***
Вясна
Ідзе вясна ўжо, дзякуй Богу!
Згінуў снег з сырой зямлі;
Папсавала гразь дарогу,
Перавалы загулі.
Сонца грэе, прыпякае;
Лёд на рэчцы затрашчаў.
Цёплы вецер павявае,
Хмар дажджлівых нам прыгнаў.
Вось і бусел паказаўся,
Гусі дзікія крычаць,
Шпак на дубе расспяваўся,
Жураўлі ужо ляцяць.
I зіма, як дым, прапала!
Зелянее луг, ралля.
Як ад болю, ачуняла
Наша родная зямля.
Якуб Колас
***
Раніца вясною
Ціха ў полі, ціха ў лесе,
Толькі дзесь у паднябессі
Льецца звонкі галасок.
Як бы срэбраны званочак,
Роніць ўніз за трэлем трэль,
Аж заслухаўся гаёчак,
Не парушыцца і ель.
На усходзе бляск агністы
Літым золатам дрыжыць;
Слуп высокі, прамяністы
Роўным полымем гарыць.
Тонкіх хмарак валаконцы
Сталі хораша ў радок,
Як бы ўюць яны для сонца
З тых валоканцаў вянок.
Ціха ў полі, ціха ў лесе,
Чуць балбоча ручаёк,
А высока ў паднябессі
Льецца звонкі галасок.
Якуб Колас
***
На полі вясною
Люблю я прыволле
Шырокіх палёў,
Зялёнае мора
Ржаных каласоў.
I вузкія стужкі
Сялянскіх палос —
Люблю цябе, поле,
Люблю я твой плёс.
Ігрушы старыя,
Што ў жыце шумяць,
Зялёныя межы,
Далёкую гладзь.
Люблю я дарогі,
Што леглі між гор,
Ўнізе пад гарою
Ручча разгавор.
Люблю я узгоркі,
I насып-курган,
I сіняй далечы
Празрысты туман…
Люблю пазіраць я
На поле вясной,
Як ветрык жартліва
Плыве збажыной.
Калышацца жыта,
Радамі бяжыць,
А хваля паветра
Дрыжыць і дрыжыць…
Люблю я прыволле
Шырокіх палёў,
Зялёнае мора
Буйных каласоў.
Якуб Колас
***
Песня аб вясне
Уцякай, мароз-дзядуля,
Чуеш ты, стары, ці не?
На пагорках — булі-гулі! —
Песні чуюцца вясне.
Звоніць, скача, як дзіцятка,
Гэты жэўжык-ручаёк.
На яго, бы тая матка,
Сонца кідае свой зрок.
А ён, гучны і смяшлівы,
Так і ходзіць аж дрыжыць,
I другі сябрук шчаслівы
Насустрэч яму бяжыць.
Ты паслухай, дзед сярдзіты,
Што за спеў за самавіты
У небе правяць песняры?
А зіма аж пачарнела —
Годзе ёй тут кросны ткаць!..
Гэй, маленства, жыва, смела
Выйдзем весну прывітаць!
А як слаўна каля хаткі
Нам пабегаць, пагуляць!
Ну, зіма, збірай манаткі,
Годзе нас табе ўшчуваць!
Маладая вясна,
Залатая пара!
Будзь красна і ясна,
Не шкадуй нам дабра!
Вокам маткі зірні,
Бледнасць з твару згані!
Дай уздужаць малым
Пад павевам тваім.
Мы вяночак спляцём,
Табе песню спяём.
Якуб Колас
***
Явар і каліна
Песняй вясны лебядзінаю,
Скінуўшы зімнія чары,
Шэпчуцца явар з калінаю
Ў сумнай даліне над ярам.
Лісцікі зеленяй хваляцца
Небу панятлівай мовай:
Росамі мыюцца раніцай,
Песцяцца сонцам паўднёвым.
Захадам модлы пакорныя
З маткай-зямлёй адпраўляюць;
Тайна у ночаньку чорную
Месяца, зор выглядаюць.
Слухаюць смехаў русалчыных,
Лопату крылляў начніцы,
Ветру павеваў ап’янчаных,
Плюскату шклістай крыніцы.
Чуецца музыка дзіўная
Ў повесцях сонных імшараў…
Цешыцца явар з калінаю,
Скінуўшы зімнія чары.
Янка Купала
***
Вясна ідзе…
Вясна ідзе.
Светачна. Зорачна.
Радасць жыццёвая –
Ва усе бакі.
Любуюся ціха,
Як першым променем сонечным
Разгавеюцца коцікі ля ракі.
Ніна Аксёнчык
***
О май, — пара кахання
О май, — пара кахання.
У шлюбным вэлюме прырода.
Шалеюць птушкі ад світання
Любоўным спеўным хараводам.
Ад сонечнага пацалунку
І водар квецені духмяны.
Яна — найлепшыя дарункі
Для душ і сэрцаў закаханых.
А набухлыя пялёсткі –
Як прыгажунь хмяльныя губы.
Што ў гарадах, мястэчках, вёсках
Хлапцоў прыводзяць да загубы.
І млее сэрца ў час вясновы.
І закаханым не заснуць –
Губляюць рэчы і галовы.
Хмяльную брагу маю п’юць.
Усё – і людзі, і прырода-
У чарах светлых пачуцця.
Благаславенне Бога Рода
На шчасце і працяг жыцця.
Ніна Аксёнчык
***
Першы дожджык
О слёзы першыя вясны –
Як слёзы першыя кахання…
Вы змылі чараў зімніх сны –
Паўсюль прасветленасць літання.
Сышоў у ноч халодны снег
Грамнічна-цёплымі дажджамі.
І ручайкоў шчаслівых бег
Пяе, звініць пад капяжамі.
І столькі волі скрозь, жыцця…
Ўздыхнеш – душа вясны нап’ецца.
Бягу у дождж я, бы дзіця,
Хай сэрца і баліць, і б’ецца.
Ніна Аксёнчык
Стихотворения для детей
ejka.ru
Стихи на белорусском для маленьких
Зіхатлівыя сняжынкі
Па зямельцы Дзед Мароз
Поўны мех сняжынак нёс.
Рассяваў іх па палях,
Па лясах і па лугах,
Рассяваў па ўсіх сцяжынках
Зіхатлівыя сняжынкі,
Каб святлей было на свеце,
Каб гулялі з імі дзеці.
Елка
Елка ў ельніку жыла,
Елка ў ельніку расла.
Елку везлі нам на свята
Белы зайка і жаўна.
Як прывезлі елку ў хату —
Стала елачкай яна.
***
Апошні раз заломіць рукі
Маланка ў хмарнай вышыні.
Расой асыпаліся гукі
Безжаўруковай цішыні.
I да сяла сцяжынкай шэрай
Падыдзе досвіткам зіма.
Усім, чым лета адшумела,
Мае распіша вокны шэрань
Загадкай белага пісьма.
Белыя сыплюцца долу крышталiкi…
Белыя сыплюцца долу крышталiкi,
Белыя крышацца хмаркi ўгары.
Сосны захутаны ў белыя шалiкi.
Белая мiтусь у белым бары.
Белая, мяккая цiша няхрусткая,
Белай дрымотай спавiты кусты.
Белая казка… Зiма беларуская…
Што ж мне не дорыш снягурачку ты?..
ЗІМА
Халодна. Мокры снег
іржавых дахаў пакрывае плёсы;
зацягнутыя шэрасцю нябёсы
здубела замарудзілі свой бег.
Святло вакол ліхтарнага слупа
мярцвяцкім вокам мільгаціць у сцюжы,
і толькі нехта, мабыць, вельмі дужы,
таропка кроплі змахвае з ілба.
Дол хутка дзервянее пад ільдом –
і вось ужо навокал анікога.
Зімы чарговай вые перамога,
працягла грукаціць у кожны дом.
Зімовая замалёўка
Зноў мароз за акном чаруе:
Бы каралы кусты і дрэвы.
У гэтай казцы зіма-каралева.
Промні сонца паміж галінак
Залацяць небасхіл нясмела,
і пунсовыя гронкі рабіны
Дагараюць на покрыве белым…
Зіма
Ваяўніца-зіма заіскрылася,
Заіскрылася, закруцілася.
Перайшла па палях пераходамі,
Пераходамі, ды з прыгодамі.
Завярнула бярозку, заснежыла,
Свой народ завірухай пацешыла.
Абвясціла знямелую вуліцу,
Што ўжо час ўсім у хаце прытуліцца.
Завіруха
Звонка свішча,
Вые глуха
Цёмнай ноччу
Завіруха.
Анідзе
Няма ёй месца.
То галосіць,
То смяецца.
А як стоміцца,
Прысядзе
Снежнай гурбаю
У садзе.
***
Люты холад.
Сцюжа кружыць.
Лёд скаваў
Раку і лужы.
Першай шэранню
Сняжынкі
Беляць
Хаты і сцяжынкі.
Трубіць вецер
Над зямлёю:
З надыходзячай Зімою!
Мяцеліца
Вецер стыне ў голасе звонкім,
Свету белага не відно –
Ткуць мяцеліцы прадзівам тонкім
Белым-белае палатно.
То пяюць, то закружаць хвацка
Думкі даўнія вечароў.
А затым уцякуць знянацку
І да новых заснуць вятроў.
Надыход зімы
Мяккі снег лятае пухам,
І канца яму няма,
І нясе сярдзітым духам,
Дзікім сіверам зіма.
Зачыняйце шчыльна хату,
Каб не дзьмулі халады,
На акно кладзіце мату,
Каб не клаў мароз сляды.
Даставайце з вышак сані,
Гайда сцежкі праціраць
І па белым акіяне
Ўдоўж і ўпоперак гуляць!
Пад раніцу — такі мароз…
Пад раніцу — такі мароз,
Аж перазвоньваюцца грушы
Пра нечы век, пра нечы лёс,
Пра насцярожаныя душы.
I гэткі ўстойлівы, як свет,
Марозны звон праз час сцюдзёны
Ляціць удаль, ляціць услед —
I адлятаюць прэч вароны
Ад пабялелага каня,
Ад неўмарозлівага часу…
I ўсё нязначнае
да дня
Знаходзіць вечную акрасу.
Першы снег
А першы снег, як першае каханне,
Раптоўна ляжа ранкам на зямлю.
І вось яно, бялюткае спатканне,
Ад шчасця кружыць зноўку галаву.
Рабіны пацалунак пераспелы
Абпаліць, быццам бы агнём,
І першы снег, такі яшчэ нясмелы,
Заплача к поўдню першаю слязой.
Пра снег
Ён чысты…з шэрасцю бялізны…
Зваліўся, без моцы ўзляцець…
Пад дзень яго ўжо промні грызлі,
Дапамаглі хутчэй згарэць…
Ачысціў шэрае паветра,
Дыхання свежасці прынёс.
Без шуму, грукату і ветру
З вялізнай чысціні нябёс.
Так кожны год…
Бывае першы, чысты…і сляпы…
Ляціць, не ведаючы смерці…
Ляціць…ды толькі вось куды?
Снега языкі…
Снега языкі… як хвалі, хвалі, хвалі…
Грызлі яны мяне і душу маю рвалі…
Яны з маёй душы любоў укралі,
І снег цяпер не тае нават у маі…
Студзень
А лес стаіць, маўклівы ціха,
Не зварухне свайго галля…
Зіма, зіма… Бы ў цвеце ліпа,
У белым снезе ўся зямля.
Сьнежань
Прачнуўся сьнежань, сьнег і не спазніўся
Мяне віхор халодны падхапіў,
Душа ўздымаецца без успамінаў,
Я вольная — гасанна на зямлі!
Сьнег падхапіў і грэх мой першародны,
Дзіўлюся ў захапленьні, як дзіця,
Я чыстая — гасанна на вышынях!
Бо сьнег жыве, а ты — ужо вада.
Сьнежань. Сьнежна… Сьнегіры…
Сьнежань. Сьнежна… Сьнегіры…
Сані шпарка ймчацца.
Па узгорках ўздоўж ракі
Завіруха скача.
Зачаруе, замяце
Ў лясох, лугавінах,
Крупой сьнежнай сыпе ў твар,
Бачны шлях адзіны…
Сьнежны зоркапад
За вакном сягоньня
Зноўку сьнегапад.
Сыпе, сыпе зь неба
Сьнежны зоркапад.
Кожная сьняжынка,
Бы метэарыт,
Падае да долу,
Толькі не гарыць.
Любая, каханая,
Паглядзі ў вакно,
Ўся зямля накрытая
Белым палатном.
Сьняжынкі-парашуты
Сьняжынкі-парашуты
Кружляюць за вакном,
Спаміж самотных дрэваў
Шукаючы спакой.
Паверце, шлях няпросты
Зь нябёсаў на зямлю —
Стамлёны пух бялёсы
Кладзецца на ральлю.
І стала белым поле,
І лес па-над ракой —
Сувой зімовы, сьнежны
Снуецца над зямлёй.
Яшчэ прыцемак сьвітальны…
Яшчэ прыцемак сьвітальны
Ахутвае зямлю,
Шэра-блакітны колер
Мае сьнежны покрыў.
Сухі быльнёг
Матляе ветрык зімны,
А той смуткуе
Пра пару юнацтва —
Пра лета й навальнічныя дажджы…
Быў час —
Усё цьвіло і красавала,
І сокам наліваліся сьцябліны…
Усё прайшло: і што табе засталася? —
Сухі быльнёг
Матляе ветрык зімны…
Ліс
Пунсовы ветразь плыў па лесе…
Нібыта свечка па сутонні.
Пунсовы ветразь – ліс на снезе,
агонь блукання на прыволлі.
Плыві, прыгожы, покуль вецер
тваіх слядоў не пакідае,
і абмінуць здалей дасвецце,
дзе лёс-ганчак цябе чакае.
dialogimam.com
Стихи на белорусском для школьников
Сняжынкі
Закружыліся
Сняжынкі
Нізка-нізка
Над зямлёй.
Ціха лётаюць
Пушынкі
Незлічонай
Чарадой.
Быццам тыя
Матылёчкі,
Весяляцца
Нездарма —
Адамкнула
Ўсе замочкі
Ў небе ім
Сама зіма.
Першыя сняжынкі
Лётаюць, сыплюцца
Зоркі-сняжынкі —
Белыя, лёгкія,
Быццам пушынкі.
Роўна так сцелюцца
Ў вёсцы і ў полі,
Круцяцца, кружацца
Ціха, паволі.
Лётаюць, сыплюцца
Снежныя зоркі…
Будзем на саначках
Ездзіць мы з горкі.
У чаканні зімы
Шэрае неба хмары гайдае
Сумную песню вецер спявае
Рэдка знянацку з-за небасхілу
Выгляне сонца пужліва
Сум і маркота,холад і дожд
Стукае сэрца тужліва
Лісьце зчарнела,травы пажоўклі
Стог адзінокі ў полі стаіць
Песні птушыныя ў лесе замоўклі
Клін запаздалы ляціць
Дзесьці знікае ў малочным тумане
Быццам ляцеў і няма
Хутка знямелую землю накрые
Белаю коўдрай зіма.
Вядзьмарка-бура.
Вядзьмарка-бура, што скавычаш?
Клубуеш разам з завірухай…
Ты нагадала сваркі звычай
Былой нявесткі са свякрухай.
Брасчыш і б’еш па шыбах голлем
То імітуеш плач, то рогат,
Віхурай хвошчаш завуголле,
Рыпіш падмёрзлаю падлогай.
Спакою не даеш нікому —
Зламала плот, сарвала брамку,
Штурмуеш зараз сцены дому
І стукаціш у дзверы клямкай.
Ляці, раз’юшаная, ў поле!
І там удосталь наравешся,
Ты, як і ўсе мы, любіш волю.
З двара, як з клеткі, у поле рвешся.
На ранку стомішся, прыціхнеш,
Заснеш салодкім сном у снезе.
І толькі злОманая вішня
Прытулак знойдзе свой на бэзе.
ЗIМА
Зiма! я зноу законнiк твой;
Перамагла i лiстапад…
Душы маёй зiхоткi сад —
Завей, крыштальнасць паласы!..
А шыбы лепяць каласы.
I акiян, i рыфыскал.
I дальнабачны генерал,
Быццам, пад ветразем стаiць…
Я прадчуваю: там рыпiць.
На хмарах юнга ледзяны.
Нiжэй, дзе хвалi, бляск шкляны.
На берагах натоуп грукоча.
I сонца прагне, волi хоча.
Дзяцей, шчаслiвых, цешаць вочы
На ссечаным шурпатым шкле!..
Зiма! Але прыгоды мне:
Навек не будзем мы з табой,
I не цiкуецца журбой,
Не прыгарнецца i жальбой,
Што асыпаецца як бель…
Вяслуе файны карабель!
Таемны, казачны, зiмовы?
У падарунак адмысловы.
Каб не стрыножылася кроу,
Сярод пранiзлiвых бароу.
Зiма! на зоркi цi зару,
Дыхну — i шкельца узару!.
Зімовы дзень
Зімовы дзень. Скупою меркай
Жыццё адлічвае хвіліны.
Глядзіцца ў цьмянае люстэрка
Замерзлай лужы — куст шыпшыны.
А свет такі надзіва белы,
Бы чысціня адна на свеце.
Самотна дрэмле сад згалелы,
На плот паклаўшы рукі-вецце.
Іду. I ў цішы крок нямее.
Чуцён скрып снегу пад нагамі.
Цалуе рукі, твар — завея,
Чароўнай ласкай, дзівам-снамі.
Зімовая ноч
Каля зоркі зорка
Ўніз глядзіць, мігціць;
Каля горкі горка
Снегам зіхаціць.
На гасцінцы скрогат,
На прысадах інь,
Чутна воўчы рогат…
Глуш, дзе вокам кінь.
Цягнецца каняжка,
Сані – за канём;
Янка пад сярмяжкай
На санях клубком.
Сіверна, марозна,
Забірае дрож,
Пырхае трывожна,
Толькі жыў гнядош.
Неба залаціцца,
Пад санямі шум;
Многа Янцы сніцца
Ў гэту ночку дум…
Аб спакойнай вёсцы,
Аб кутку сваім,
Аб вясне, аб сонцы,
Аб жыцці другім.
Міла ў думках брэдзе,
Цешыцца праз сон,
Але ці даедзе?
Ці даедзе ён?..
Зімовы настрой
Ціха-ціха снег лажыцца
На палі і на лужок.
І пяшчотны сон мне сніцца –
Ціхі, белы, як сняжок.
Завіруха завывае,
Свішча вецер за акном.
Сум трывожны набягае,
Студзіць душу халадком.
Так трашчыць мароз рыпучы,
Што на небе месяц змерз,
Але цёпла каля печы
Слухаць мне паленаў трэск.
А як сонейка засвеціць,
Заіскрыцца ўсё вакол.
Прыгажэй няма на свеце
Зімніх казачных дзянькоў.
Завіруха
Завіруха, завіруха
Закружыла над зямлёю.
Над табой і нада мною
Танец злых і добрых духаў.
Зніклі фарбы, зніклі гукі –
Уладарыць завіруха.
І са страсцю, і са скрухай
Зачаруе сваім рухам.
І адкуль ў ёй столькі сілы?
І адкуль ў ёй столькі страсці?
Не згубіцца б нам, мой мілы!
У завею не прапасці…
У віхурным карагодзе
Разлучыць нас хоча вецер,
І шукае ён нагоды…
Завіруха ў белым свеце!
Пралятаюць, пралятаюць
Над зямлёю завірухі.
Над табой і нада мною
Танец злых і добрых духаў.
Замяло снягамі сад
Замяло снягамі сад,-
Летнія заранкі,-
Дзе з узыходам ружы ў рад
Ткалі нам світанкі…
Ўспамінай свой кожны крок, —
Ранішні, вячэрні, —
Як чапаў за сэрца ток
Салаўінай песні.
Кветкі ты ў далонь збяры,
Што пад снегам мерзнуць,
У іх ёсць я, твае сябры,
Ўсе абрысаў зорных.
Каханай
За што люблю
Халодную зіму?
Шукаць нядоўга
Трэба мне адказ.
Люблю за першы,
Белы, мокры сьнег,
За нейкую
Узьнёслую ўрачыстасьць.
Люблю за моцны,
Што кусае шчокі,
Мароз, які братае берагі
Дняпра старога,
Што пабачыў многа
За век свой
Нялёгкі і даўгі.
Люблю за дзень,
Марозны, сонечны,
Калі навокал
Ўся прырода зіхаціць
Такою прыгажосьцю
Непадробнаю,
Нібыта толькі раз
Гэта ў жыцьці.
Люблю зіму я
За мяцелі, завірухі,
Сумёты намятаючыя ўраз,
І за зімовы лес,
Што лапамі ялінак
Зычліва
Вітае кожны раз.
Люблю за Новы год,
За ёлку ў хаце,
Якую
Раней ставіла мне маці.
Ну, а яшчэ
Люблю зіму за тое,
Што ты на сьвет
Зьявілася зімою.
Зорка
На легкай вопратцы заснулi срэбрам кроплi
самотнага зiмовага дажджу.
а мы з табою доуга так чакалi
марозную i белую зiму.
Чакалi кветак намалеваных на вокнах,
узорных выцiнкаў на тонкiм шкле ракi,
блiскучых снежных завушнiц на дрэвах.
А сення — глянь вакол стаiць туман якi!
Надвор`е ў гульню гуляе з намi,
ды i сапраўды, нам не зразумець,
чаму такiмi цемнымi начамi
не можам зоркi ў небе разглядзець.
Ты скажаш: «Хмары неба засланiлi».
Я адкажу: «Глядзi сюды, блiжэй.
Тут на зямлi, з табою побач, мiлы,
тут зоркi, што нябёсных даражэй.»
***
Маўчыць зімовая прастора.
Імкнецца з ветрам снегапад.
I снежань смуткам і дакорам
сусвету засыпае сад.
Куды ж імкнецеся, сняжыны?
Куды вы клічаце душу?
Згаліла восень скрозь галіны
і прагу летнюю маю.
Куды імкнешся лёс? Дарэмна…
Куды завеш мяне ізноў?
Цяпер я стаў нібыта дрэва
на межах выпадкаў і сноў.
***
Мерзлы месяц з-за гор васількамі
Перасыпаў азёрную сінь.
Стыне ўсё…
Ледзянымі сярпамі
Выйшла восень рабіну касіць.
Тоўпы зор снегавым пералівам
Разматалі ў палях павады.
Быццам коні з намыленай грывай
У пацемках застылі сады.
Хтосьці там, у шырокім прыволлі,
Дзе узмежкі гараць серабром,
Заспяваў пра шырокае поле,
Засвістаў ледзяным салаўём.
Эх, як рвецца душа у прасторы!
Штосьці хочацца вечна кахаць,
і дзіцячае радасці зоры
Ў ледзяных перазвонах збіраць.
Мерзлы месяц з-за гор васількамі
Перасыпаў азёрную сінь.
Стыне ўсё…
Ледзянымі сярпамі
Выйшла восень рабіну касіць.
***
Неба снегам зямлю кранае
Дзе мiж iмi мяжа – не пайму
Ў якi бок мне iсцi – не знаю
Свае думкi адкрыць каму
Што на сэрцы ляжала снегам
Што было у жыццi маiм —
Распавёў бы зямлi i небу
Ды баюсь – не цiкава iм
Ну дык што ж – шкадаваць не буду
Я забуду пра ўсё, калi
Такiм белым i чыстым цудам
Снег ад неба ляцiць да зямлi
Аб’яднаў снег зямлю i неба
Ды не здолеў з’яднаць людзей
Ад жыцця нам ўсё болей трэба
Ды не бачым, што снег iдзе
Толькi часам, узгадаўшы нешта
Адышоўшы ад мiтуснi
Пад завеi i песнi снежня
Мы дзiцячыя казкi снiм
Першы дзень зімы
Прыбеглі
Раніцай з хаты
У снежкі гуляць
Зайчаняты…
Сядзела варона,
Глядзела здзіўлёна:
“Малым непаседам
І снежка за цацку…”
Ёй стукнула снежка
Між крылаў знянацку…
Глядзяць малышы
На старую –
Яна ж нізашто
Не даруе!..
А тая варона старая
З усмешкай на іх пазірае:
Хацела ўзлавацца,
Ды злосці няма –
Першы дзянёчак
У лесе зіма.
***
Першы снег.
Лупцуе вецер дрэвы мокрай пугай,
Схінае голле кволае да долу,
Брыдуць аблокі ў небе шэрым цугам
І мітусьня сняжынак… Нібы пчолы…
То першы снег над горадам балюе,
Нячутна дакранацца да шыбаў,
Як быццам бы мастак зіму малюе,
Забельваючы восеньскія хібы…
Сядзіць на правадах маркотны голуб
І людзі недзе сунуцца паволі,
А вуліца, як вены доўгі жолаб,
Удалечыні сціскаецца ад болю…
У перспектыве рысачкаю тонкай
Схаваецца за змрочным гарызонтам,
Бо час ужо загортвае старонку
Гушчэе снег і валіць белым фронтам.
Прыйшла адліга.
На пляцоўцы снегавік
Учора быў, сягодня знік…
«Дзе ты? Дзе ты?» — кліча Вера.
«Прынясла табе цукерак».
Але ціха ў двары —
Толькі морква на вядры,
Дзве галіны, два вуглі.
У Веры слёзы пацяклі.
Гэта дожджык замест снегу
Па шчаках яе забегаў
І сказаў: » Прыйшла адліга,
Бо мароз стаміўся крыху
І пайшоў адпачываць.
Хай паспіць дзянёчкаў пяць,
А як толькі адпачне,
Зноў марозіць усё пачне.
Узмахне чароўным кіем,
Снегам беленькім накрые.
Будзе стужа ў двары,
Снегавік і снегіры
Зноўку вернуцца з завеяй —
Вось такая Зімка-фея.
Дожджык выслухала Вера
І дала яму цукерак.
Радасць
Радасць — «малінаўжэле»йны світанак зімовы!
Радасць — лімонны айс-крым на застылым безэ!
Ра дасць — і зноўку іскрыцца — шторанак найнова —
белы абрус у сцяжочках — сцяжын бірузе.
Радасць — рука у руцэ і абапал — нікога.
Толькі сінічкі «рабінавы штрудзель» клююць.
Радасць — такая, што цягне звярнуцца да Бога —
шэптам падзякваць і выдыхнуць: «Шчасцейка, будзь!»
Радасць — гулянне у снежкі да стану «марожкі».
Радасць — вясёлы (удрызг?) снегавік ва двары.
Радасць — катанне з гары. Дастаткова і дошкі,
каб над зямлёй зазвінеў буйнай радасці крык.
Радасць — каралавых дрэў песнапенні-харалы.
крокаў рыпенне — тваім гучна ўтораць мае.
Бач, як узімку зямелька красой узыграла?!
Сенажаці і полі аснежаны,
Рэкі высланы гладкім памостам.
Воўк з гушчару дарогай няезджанай
Бяжыць к вёсцы няпрошаным госцем.
Сенажаці і полі аснежаны…
Лес у шлюбным адзенні, а хмурыцца,
Не вітае ён песнямі рання…
А у вёсках завеяны вуліцы,
Ў мяккіх гурбах купаюцца сані.
Сівалапы гуляе пад вокнамі,
Пазірае хаціне у вочы,
Толькі ў поўдзень часамі замоўкне ён,
А як вечар — у шыбы стукоча.
Дзеці пальцамі шыбы з узорамі
Размалёўваюць, тулячы плечы.
Згорнуць ў жменю сняжыначкі-зоры
І бягуць пасмактаць у запеччы.
Ноччу печ заспявае ім комінам,
Сон салодкі ў пасцелі ім сніцца,
Што ў садку яны з крыкам і гоманам
На сіле ловяць гуртам сініцу.
У небе стынь…
У небе стынь,у аблогах імшары,
Сцяўся звонку задумлівы шлях.
Рассыпае зіма свае чары
Па зямлі ў яе на вачах.
Шпарка крочыць па соннай дарозе,
Завірух шматгалоссе нясе.
Разам з ей у распісаным возе
Дзед сівы маразамі трасе.
Пэндзлем водзіць па шыбах узоры,
Не шкадуючы фарбаў сваіх,
Ліхтаром свеціць месяцазорным
Па начах аж да самай зары.З
Карагод бесклапотных сняжынак
Невясомы паклон аддае,
Пакарыўшы зямныя вяршыні
І спусціўшыся ў рукі мае.
І не трэба ніякай парады,
Бо зіма-усяго толькі госць.
А гасцям жа заўседы мы рады.
Сустракайце,пакінуўшы злосць.
dialogimam.com
Вершы пра маці на беларускай мове / Стихи, стишки и стихотворения для детей, поздравления / Ёжка
Вершы пра маціМама мая на свеце
Ўсю сваю веснавую пару
Жыла не па-юліянскаму,
Не па-грыгарыянскаму-
Па народнаму вечнаму
Сонечнаму календару.
Да зорак у госці хадзіла,
Калі хто пагубляе кароў.
І ўсю вёску без лекаў лячыла
Найлепшая са знахароў.
Знала, калі трэба сеяць.
І квасіць капусту у час.
Як у нястачы лілеяць,
На ногі паставіць нас.
Аднаго толькі не разумела
Ахвярніца зорак і неба:
Як сябе ў нястачы згалелай
Шкадаваць, ратавацца трэба.
Бо, як конік стары, сцяганы,
З балота насіла вязкі.
І разам са мной старанна
У плуг упрагаліся цяжкі.
За пяцярых мужчынаў
Цягалі на ферме цэбры-
Такім уцякала чынам
Маладосць у асьці і зрэб’і.
Спачываеш пад цёплай хвояй…
А ў мяне ўрос твой цяжкі крыж.
Чаму ж з горкай, скупой слязою
У вачах ты маіх стаіш?
Ніна Аксёнчык
***
Матуля
Падзякаваць трэба той матчынай песні,
Што ў калысцы ты слухаў не раз,
І з вуснаў яе, трапяткіх і гарачых
Заўсёды злятаў мілагучны той сказ.
І маці спявала ласкава і шчыра,
Каб буры было табе не чуваць,
У поцемках штосьці хуценька шыла,
Святло не запальвала, каб не спыняць
Салодкія сны дзіцяці малога,
Яскравыя, светлыя, ясныя сны.
І з песень матуліных родная мова
Цяплом адбівалася ў дзіцячай душы.
Падзякаваць трэба той матчынай песні,
З якой пачынаецца наша жыццё,
Жыццё роднай мовы ў маленечкім сэрцы,
Што стала вялікім, як свет, пачуццём.
Алена Лянок
***
Маці
Высока на ўзгорку,
Між сосен і хвой,
Хаціна малая
Стаіць над ракой.
Далёка дарога
З той хаты відна,
Жыве ў ёй
Старэнькая маці адна.
Праз вокны на шлях
Паглядае штодзень, —
А можа, хто едзе,
А можа, хто йдзе!
А потым падыдзе
Ціхом да сцяны —
На картках там
Дочкі яе і сыны.
Каторая — з дзіцем,
Каторы — з сям’ёй,
Каторая — ў школе,
Каторы — герой!
I маці ўздыхае,
Бо помніць яна,
Калі з іх каторы
Хадзіць пачынаў.
Яшчэ прыгадала,
I пала сляза,
Якое хто першае
Слова сказаў.
Былі яны разам
У тыя гады,
Цяпер разышліся,
Каторы куды!
Якому ж раней
Напісаці сынку?
У Кіеў,
У Фрунзе,
У Мінск
Ці Баку?
I выхад у сэрцы
Старая знайшла —
Пісала б адразу,
Каб толькі магла.
Прыйдзе лістаносец
I пісьмы падасць,
Не знае, якое
Раней прачытаць?
Ці з Омска
Ад Галі,
Ці з Фрунзе Фамы,
Ці з Бранска
Ад Валі,
Ці з Мінска Кузьмы?
I выхад у сэрцы
Старая знайшла —
Чытала б адразу,
Каб толькі магла!
Ды ўсіх прыгадаўшы
Дачок і сыноў,
Прыпомніць нямала
Яна гарадоў.
Успомняцца стэпы,
I пушчы, і бор,
I горы,
I моры,
I зорны прастор.
I ўсе гэты месціны
З ёю жывуць…
Бывае,
Што разам
Пасылкі прыйдуць.
Адкрыўшы, старая
Хвалюецца шмат:
Хто выслаў хусціну,
А хто вінаград.
I стане на сэрцы
Тады весялей
За добрыя весці
Ад родных дзяцей.
Да вокнаў падыдзе
Ўсё з думкай адной —
Часцей бы іх бачыць
У хаце сваёй!
Пятрусь Броўка
***
I сёння ў памяці не згасла…
I сёння ў памяці не згасла,
Забыцца не магу аб тым,
Як сын спытаў: — Не любіш масла?
— Не, не люблю, — сказала ты.
Не ведала дзіця малое,
Цябе спытаўшыся ва ўпор,
Што аддала на масла тое
Ты улюбёны свой убор.
Пятрусь Броўка
***
Пачатак
Над намі тостаў не гукалі.
Калі жыццё мы пачалі,
Адны матулі даглядалі
I гэтак шчыра, як маглі.
Не пакідалі нас ніколі,
На працу неслі на руках —
Пад гоман жыта ў жніўным полі
Лажылі спаць у таганах.
А змрок садзіўся вечаровы —
Ім не прыходзіў ціхі час:
У той калысцы у ліповай
Яны ўсю ноч гуталі нас.
Над прыпекам пялёнкі грэлі,
Памыўшы з попелам вадой,
Калі ў маленькіх шыі прэлі,
Дык прысыпалі парахнёй.
Каб маці нашыя ў хаціне
Не зналі ў працы перашкод, —
Нам суслам з хлеба й сахарыны
Надоўга затыкалі рот.
А выпадала — пакідалі, —
Ці мала ў вёсцы розных спраў, —
Нас паясамі спавівалі,
Каб кожны ціхенька ляжаў.
Ды паясы нас не стрымалі,
I нам прыходзіў час устаць —
Мы на іржышчы пачыналі
Нагамі босымі дыбаць.
Мы свет страчалі з хваляваннем,
Усё здзіўляла нас кругом:
I тое першае спатканне
З сабакам, пеўнем і катом,
I чырвань яркая зарніцы,
I чорнай ночы цішыня,
I бору шум, і звон крыніцы,
I першы роскат перуна.
А дні праходзілі за днямі,
Мацней стаялі на нагах —
I мы, памыўшыся дажджамі.
I мы, абцёршыся вятрамі,
Выходзілі ў далёкі шлях.
Пятрусь Броўка
***
Рукі маці
Іх цалавала зямля
Сваімі пясчанымі вуснамі
I каласамі;
Неба сьпякотай, вятрамі, дажджамі
Іх цалавала.
Пража нямала
Зь іх выпіла ў ночы бяссонныя
Сьвежасьці раньняй.
Колькі яны запалілі сьвітаньняў,
Зораў над намі.
Колькі сягоньня на іх
Віднеецца чорных, глыбокіх
Шрамоў і маршчынаў,
Гэта сьляды, што навекі пакінуў
Шлях наш суровы.
Толькі заўсёды,
Як мы зьберымося дамоў
I на стол пакладзе рукі маці,
Быццам ад сонца, ад іх пасьвятлее ў хаце
I ў сэрцы.
Максім Танк
***
Закалыхваючы…
Закалыхваючы,
Пэўна, стомленая,
Памылілася маці:
Не на верацяно,
А на сэрца маё
Сваю песню
Навіла.
Я і сёння асцярожна,
З хваляваннем
Разматваю
Клубок песень,
Каб хаця не парваць
Яе нітку.
Максім Танк
***
Я слаўлю маму
Я слаўлю мамы светлае імя –
Пяшчотнае, нібыта яблынь квецень.
Матулінага сэрца цеплыня
Нас сагравае лепш за ўсё на свеце.
Я слаўлю мамы светлую душу,
Якая разумее нас з паўслова.
Я толькі маму памагчы прашу,
Калі жыццё паставіцца сурова.
Я слаўлю позірк маміных вачэй,
Якія бачаць, што нам невядома.
Даруйце боль праплаканых начэй,
Калі нас доўга не бывае дома.
Я слаўлю маму, бо яна – як Бог –
Усім прабачыць і усё даруе,
Яна для нас сабою ахвяруе,
Як аніхто пакуль яшчэ не змог.
Мікола Ляшчун
***
Просьба да маці
Забяры мяне, любая мама,
У той час, у той дзень, у той міг,
Калі ўсмешка з вачэй не спадала
З маладых і вясёлых тваіх.
Я ў маленстве ізноў апынуся
І сасню зноў дзіцячыя сны,
Да жбанка з малаком прытулюся…
Мо і спраўдзяцца зрэшты яны?
Завядзі мяне, любая мама,
На той луг, дзе нас вабіў вятрак,
Ты даруй мне, што дома быў мала,
Гасцяваў на залётных вятрах.
Я ў думках дамоў прылятаю
І ў мроях хаджу басанож
Па тых сцежках палескага краю,
Дзе мілуюцца Прыпяць і Сож.
Мікола Ляшчун
***
Матулечцы прысвячаецца
Немагчыма. Зусім немагчыма
Без пяшчоты кранацца вачыма.
Немагчыма зацята маўчаць
Пра тваю памяркоўную стаць.
Немагчыма далоні кранаці
І без ласкі шаптаць слова “маці”.
Немагчыма весь боль пратрываць,
Калі ты слез ня можаш стрымаць,
Калі ляжа маршчынка між броваў,
Калі вусны смыкаеш сурова,
Калі нібы жахліва смяешься,
Калі ад хвалявання здаешся
Раззлаванай ды вартай крычаць,
Адштухоўваць, а не раз’ясняць…
Немагчыма з табой размаўляць
Каб як-небудзь ды не ўсхваляваць.
І самой перажыць немагчыма
Гэтае хваляванне цярпліва.
Немагчыма цябе не любіць,
Як з нябесаў ды сонейка кпіць,
Як у цемры расліне квісці,
Як з крыламі ў брудзе паўзці.
Немагчыма тваю прыгажосць,
Глыбіню і святла маладосць
Не заўважыць й не палюбіць,
Не жадаць ад усіх бараніць…
А яшчэ немагчыма цябе, маці,
Родная, блытаць з Радзімай.
Бо яна – гэта ты.
Назаўжды.
У Радзімы фарфоравы твар.
Вочы: нібы рамонкаў адвар.
Бровы з легкім надломам гуллівым
Вусны с формаю надта чуллівай
І усьмешка з прыемнаю стомай.
Медзяны, ажно руда-чырвоны
Волас. Шчырае матчына сэрца.
У кожным рухе – пяшчотай сагрэцца.
Смех дзівосны, твой, чалавечы.
І сяброўская вернасць, дарэчы.
Вы – адное, матуля, таму
Не аддам вас нікому… Узніму
Сваё сэрца, як сонца, у нябесы,
І шыпшыну прыткну да валосся;
Буду рукі твае цалаваць –
Немагчыма мне вас пакідаць!..
Кацярына Глухоўская
***
Любіце маму
Любіце сваю маму,
Цаніце сваю маму,
Бо заўтра матулі не стане …
Даруйце сваёй маме,
Званіце сваёй маме,
Бо заўтра матулі не стане…
Часцей прыязджайце да дому,
Кажыце прыемныя словы,
Даруйце ёй сэрца праменні –
І зробіцца маме прыемна!
Бо мама заўжды вас чакае,
Хвалюецца, успамінае,
Жадае вам лепшае долі,
Кахання і веры, спакою.
Вы слухайце мамы наказы,
Яна вам не зробіць абразы.
Яна вас адно прыгалубіць,
І зноў пацалункам пабудзіць.
Яна – гэта ваша крыніца,
Навучыць як трэба маліцца,
Калі вас бяда напаткае –
І мамы раптоўна не стане…
Любіце сваю маму,
Шануйце сваю маму,
Бо заўтра матулі не стане…
Кажыце сваёй маме,
Як любіце маму,
Бо заўтра матуля Анёлам стане…
Антон Янкоўскі
Стихотворения для детей на Ежке
ejka.ru
Стихи про детей на белорусском языке | KidsClever
На данной странице собраны познавательные стихи про детей на белорусском языке, которые познакомят малышей и школьников с удивительными стихами на белорусском языке.
Стихи про детей на белорусском языке
Следапыт
Лёг у лесе
Белы снег.
І па снезе
Нехта бег.
Адмысловыя
Сляды
Прывялі мяне
Сюды.
Бачу, недалёка
Гойсае Сарока.
– Добры дзень, –
Кажу куме, –
Падкажы,
На ласку, мне,
Хто хадзіў
Каля хваінаў
І глыбокі след
Пакінуў?
І кума
За разам раз
Стракатала
Мне ў адказ:
– Я тут днюю
І начую,
Я ўсё бачу,
Я ўсё чую.
Дзед Мароз,
Чырвоны нос,
Падарункі
Дзеткам нёс.
Ён спяшаўся,
Як штогод,
Каб паспець
На Новы год!
***
Весялушка-сакатушка
Нашаптала мне на вушка,
Што прыехаў Чарадзей
Весяліць усіх дзяцей.
З Новым годам ён віншуе,
Падаруначкі даруе.
Падарункаў цэлы воз!
Хто ён, дзеткі?
– Дзед Мароз!
***
Вясновы вечар
Сонца нiзенька зусiм
Па-над небакраем,
I, здаецца, можна з iм
Стрэцiцца за гаем.
Гаснуць промнi – i за лес
Медны шар садзiцца
Адпачыць за ноч, каб лепш
Заўтра засвяцiцца.
***
Вясна
Ідзе вясна ўжо, дзякуй Богу!
Згінуў снег з сырой зямлі;
Папсавала гразь дарогу,
Перавалы загулі.
Сонца грэе, прыпякае;
Лёд на рэчцы затрашчаў.
Цёплы вецер павявае,
Хмар дажджлівых нам прыгнаў.
Вось і бусел паказаўся,
Гусі дзікія крычаць,
Шпак на дубе расспяваўся,
Жураўлі ужо ляцяць.
I зіма, як дым, прапала!
Зелянее луг, ралля.
Як ад болю, ачуняла
Наша родная зямля.
kidsclever.ru
Две белорусские народные сказки на белорусском и русском языках.
Нашла две белорусские народные сказки в книге «Крынiца» Р.М. Миронова. Чтобы было интересно и русскоязычным моим читателям и их детям, я перевела эти сказки и на русский язык. Интересного вам прочтения:)
Не сiлай, а розумам.
Адзiн чалавек пайшоў у лес дровы секчы. Насек дроў, сеў на пень адпачыць.
Прыходзiць мядзведзь.
— Гэй, чалавек, давай будзем барукацца!
Паглядзеў чалавек на мядзведзя: дужы калмач, дзе з iм барукацца! Сцiсне лапамi – i дух вон…
— Э, — кажа чалавек, — што мне з табою барукацца! Давай спярша паглядзiм, цi маеш ты сiлу.
— А як глядзець будзем? – пытаецца мядзведзь.
Узяў чалавек сякеру, расшчапiў пень зверху, убiў у расколiну клiн i кажа:
— Калi раздзярэш гэты пень лапаю, значыць, маеш сiлу. Тады я з табою буду барукацца.
Ну, мядзведзь, не падумаўшы, тыц лапу ў расколiну. А чалавек тым часам трах абухом па клiну – той i выскачыў.
Тут пень i сцiснуў мядзведзеву лапу, як абцугамi.
Раве мядзведзь, скача на трох лапах, а нi расшчапiць пня, нi вырвацца з яго не можа.
— Но што, — кажа чалавек, — будзеш барукацца са мною?
— Не, — енчыць мядзведзь, — Не буду.
— То-та ж, — сказаў чалавек. – Не толькi сiлаю барукацца можна, а i розумам.
Убiў ён клiн назад у пень; мядзведзь вырваў лапу ды ходу ў гушчар без аглядкi.
З таго часу ён i баiцца сустракацца з чалавекам.
Пра што кукуе зязюля.
Было гэта даўным-даўно, калi зазюля сваю сям`ю мела. Жыла адна зязюля з дзецьмi: сынком i дачкою. Мацi кожнай ранiцай лятала далёка ў лес па чарвякоў, казюляк, а дзяцей пакiдала ў хатцы адных.
— Глядзiце ж, дзеткi, нiкуды не выходзьце! Чакайце мяне! – наказала яна.
Але дзецi не вельмi слухалiся мацi. Толькi яна паляцiць шукаць спажыву, яны замкнуць хатку на замок, а самi пойдуць гуляць.
I вось аднойчы так разгулялiся, што не заўважылi, як згубiлi ключак ад хаткi. Толькi пад вечар агледзелiся.
— Ой, што ж нам рабiць цяпер? – спалохалася сястрыца. – Хадзем, брацiк шукаць ключ! Ты iдзi ў той бок, а я ў гэты. Як знойдзеш ключ, дык гукай мяне, а я знайду – цябе гукаць буду.
Разышлiся яны ў розныя бакi. Сястрыца хутка знайшла ключ i пачала клiкаць брата. Але брат адышоў далёка i заблудзiўся .
Так вось i лятае аж да гэтага часу сястрыца па лясах, па садах i ўсё шукае свайго братца:
— Ку-ку, брацiк! Ку-ку , ключык знайшла! Дзе ты? Ку-ку!На русском…
Не силой, а умом.
Один человек пошел в лес дрова рубить. Нарубил дров, сел на пенек отдохнуть.
Приходит медведь.
— Эй, человек, давай будем бороться!
Посмотрел человек на медведя: крепкий калач, где с ним бороться! Сожмет лапами — и дух вон…
— Э, — говорит человек, — что мне с тобой бороться! Давай сначала посмотрим, имеешь ли ты силу.
— А как смотреть будем? — Спрашивает медведь.
Взял человек топор, расщепил пень сверху, вбил в расщелину клин и говорит:
— Если разорвешь этот пень лапой, значит, имеешь силу. Тогда я с тобой буду бороться.
Ну, медведь, не подумав, тыц лапу в расщелину. А человек тем временем трах обухом по клину — тот и выскочил.
Здесь пень и зажал медвежью лапу, как клещами.
Ревет медведь, скачет на трех лапах, а ни разломить пня, ни вырваться из него не может.
— Но что, — говорит человек, — будешь бороться со мной?
— Нет, — стонет медведь, — Не буду.
— То-то же, — сказал человек. — Не только силою бороться можно, а и умом.
Вбил он клин назад в пень; медведь вырвал лапу и бежать в чащу без оглядки.
С тех пор он и боится встречаться с человеком.
О чем кукует кукушка.
Было это давным-давно, когда кукушка свою семью имела. Жила одна кукушка с детьми: сыном и дочерью. Мать каждое утро летала далеко в лес за червями, таракашками, а детей оставляла в домике одних.
— Смотрите ж, дети, никуда не выходите! Ждите меня! — сказала она.
Но дети не очень слушались мать. Только она полетела искать еду, они замкнули домик на замок, а сами пошли гулять.
И вот однажды так разгулялись, что не заметили , как потеряли ключик от домика. Тольки к вечеру осмотрелись.
— Ой, что же нам делать теперь? — Испугалась сестра. — Пойдем, братик искать ключ! Ты иди в ту сторону, а я в это. Как найдешь ключ, то зови меня, а я найду — тебя звать буду.
Разошлись они в разные стороны. Сестрица быстро нашла ключ и начала завать брата. Но брат отошел далеко и заблудился.
Так вот и летает до сих пор еще сестрица по лесам, по садам и все ищет своего братца:
— Ку-ку, братик! Ку-ку, ключик нашла! Где ты? Ку-ку!
Перевод не художественный, а мой:).
Читайте также:
mama-ia.blogspot.com
Стихи для детей смешные и суперсмешные!
Вы хотели бы позабавить себя и свое чадо? Или же привнести чего-нибудь милого и забавного в ваше мероприятие? Тогда как раз для вас созданы многочисленные стихи для детей смешные.
Согласитесь, что может быть чище и милее, чем детский смех? Ведь он всегда искренен – невинные дети ещё понятия не имеют о том, что такое обман. Стихи про детей – смешные, короткие, легко запоминаемые произведения, которые могут украсить собой любой семейный праздник. Они поднимут настроение и зададут тему для общения, ведь ничто так не объединяет людей так, как смех.
Выучить смешные стихи для детей ребенку не составит труда, короткие четверостишья быстро ложатся на язык, а понятный, незатейливый диалект точно не составит ему лишней сложности.
К тому же, на этом вы сможете изрядно сэкономить, ведь для их получения необходим лишь доступ в интернет. Зайдя на наш сайт, вы сможете найти огромный выбор произведений самых разных авторов. И все это абсолютно бесплатно и в любое, удобное для вас время дня и ночи. Опытные и проверенные писатели каждый день пополняют базу сайта новыми смешными стихами для детей, полное разнообразие и свобода выбора в ваших руках.
С точки зрения Кота
С точки зрения Кота –
жизнь понятна и проста:
Вовкин папа существует,
чтоб ходить Коту за рыбой,
Потому что сами рыбы
прыгнуть в миску не смогли бы;
Мама Вовки – ну, чтоб было
с кем дремать под телевизор,
А пожарная команда –
чтоб снимать Кота с карниза;
Кресло – чтобы драть обивку,
Шкаф – чтоб прятаться в него,
Только Вовка существует
не понятно для чего.
Он, по мнению Кота,
Очень вреден для хвоста!
А у порядочных Котов,
Знаете, не сто хвостов!
Нина Тарасова
Таракан
Жил в квартире Таракан,
В щели у порога.
Никого он не кусал,
Никого не трогал,
Не царапал никого,
Не щипал,
Не жалил,
И домашние его
Очень уважали.
Так бы прожил Таракан
Жизнь со всеми в мире.
…Только люди завелись
У него в квартире.
Рената Муха
Мой Дружок
Я Дружка учу считать:
— Сколько будет три плюс пять?
Мой Дружок прищурил глаз.
— Ну, пролай же восемь раз!
Он хвостом виляет.
Лаять — не желает…
Лаю сам. А он молчит.
Как такого научить?..
Я беру конфеток горсть.
У Дружка играет хвост.
— Сколько будет три плюс семь?
Ошалел Дружок совсем:
Прыгает, играет.
Лаять — не желает.
Лаю десять раз подряд, —
Ем фруктовый мармелад.
— Сколько будет два плюс два?
Не проси! Пролай сперва!
Сосчитай! Конфеты есть.
Будешь лаять — будешь есть!
Он не понимает.
Лаять не желает…
Лаю снова. Снова ем.
— Будешь без конфет совсем!
— От шести отнимем пять?
Ну, Дружок, Давай считать!
Отвечай-ка, не соврав!
— Гав!!!
Валерий Фурса
Привидений не бывает
Я скажу наверняка:
Привиденья – выдумка!
Вот уж точно – ерунда!
И нигде и никогда:
Ни по вторникам, ни в среду,
Ни у бабы, ни у деда,
Ни на море, ни в лесу,
Ни в двенадцатом часу
ПРИВИДЕНИЙ НЕ БЫВАЕТ!
Каждый школьник это знает.
Даже ветер завыва-а-а-а…
Привидений не быва-а-а-а…
И ужасной тёмной ночью
Нас никто пугать не хочет,
Ведь любое привиденье –
Просто недоразуменье!
И за шкафом… просто… тень,
А никак не привидень… привидень…
ПРИВИДЕНИЕ!
Ерундень… заблуждень…
За-блуж-де-ни-е!
ПРИВИДЕНИЙ НЕ БЫВАЕТ!!!
И никто там не вздыхает…
И ничьи там… не шаги…
Даже думать не моги!
И во тьме… никто… не рыщет…
Не хохочет… и не свищет…
И ничьи… там… не глаза…
Это просто показа-а-а-А-А!!!
Елена Евсеева
Пятнадцать толстых бабушек
Пятнадцать толстых бабушек
Стояли у забора,
Пятнадцать толстых бабушек
Смотрели на Егора.
А он хотел через забор
Перемахнуть, как птица.
А он хотел, как мухомор,
Сквозь землю провалиться.
Пятнадцать толстых бабушек
Его не обижали,
Пятнадцать толстых бабушек
Ему в лицо дышали.
Зачем он только предложил
Авоську донести?
Через дорогу бабушку
Хотел перевести…
Перевелись тимуровцы,
Как видно, на Руси.
А кто они такие – ты
У бабушки спроси.
Татьяна Шатских
Обиженный портфель
Портфель обиженно ворчал:
— Такой-сякой! Бездельник!
Куда он без меня умчал?
Сегодня ж — понедельник!
Взял мяч — и сразу за порог,
Меня швырнул под койку.
Все! Опоздали на урок.
Теперь получим двойку.
Бывало, бросит на пути,-
Лечу, куда попало.
Но чтобы в школу не пойти…
Такого не бывало!
Пусть в этом нет моей вины,-
Переживаю слишком.
А он сбежал — и хоть бы хны.
Вот так служить мальчишкам!
Уже и вечер за окном,-
Его все носит где-то!
Портфель еще не знал о том,
Что наступило лето.
Вера Капустина
Серёжа и гвозди
Сотpясается весь дом.
Бьет Сеpёжа молотком.
Покpаснев от злости,
Забивает гвозди.
Гвозди гнутся,
Гвозди мнутся,
Гвозди извиваются,
Hад Сеpёжею они
Пpосто издеваются —
В стенку не вбиваются.
Хоpошо, что pуки целы.
Hет, совсем дpугое дело —
Гвозди в землю забивать!
Тук! — и шляпки не видать.
Hе гнутся,
Hе ломаются,
Обpатно вынимаются.
В. Берестов
Помощница
У Танюши дел немало,
У Танюши много дел:
Утром брату помогала,—
Он с утра конфеты ел.
Вот у Тани сколько дела:
Таня ела, чай пила,
Села, с мамой посидела,
Встала, к бабушке пошла.
Перед сном сказала маме:
— Вы меня разденьте сами,
Я устала, не могу,
Я вам завтра помогу.
А. Барто
Макарона
Дали мальчику Антону
За обедом макарнону.
Макарона на тарелке
Свилась в узел, как змея.
Она выглядела страшно,
Но Антон её отважно
Продырявил тут же вилкой,
Только охнула семья!
— Дайте, — вымолвил Антоша, —
Макарону мне побольше!
Все с восторгом посмотрели
На него со всех сторон.
И медаль большую дали,
И картину написали,
Где он храбро побеждает
Стадо хищных макарон.
С. Востоков
Что случилось у котят?
Что случилось у котят,
Почему они не спят?
Почему буфет открыли,
Чашку новую разбили?
Уронили барабан,
Поцарапали диван?
Почему их лапки
Влезли в чьи-то тапки?
Молока разлили плошку,
Разбудили маму-кошку?
Почему порвали книжку?
Потому что ловят мышку.
В. Степанов
Даже сам факт учения стихотворения – уже хорошо для ребенка, ведь как раз в маленьком возрасте активно формируется его память. А то, что это ещё и смешные стихи для детей, позволяет делать вывод, что и чувство юмора у него начнет развиваться бурными темпами.
Сделайте маленький и очень трогательный сюрприз своим гостям, ваш выбор точно не окажется не одобренным. Если вы хотите устроить в свой праздник, то вы точно не оплошаете, ведь память ребенка, как ничто другое, впитывает в себя все знания и всю информацию об окружающем мире. Смешные стихи для детей – прекрасный выбор источника этой информации, и он доступен вам в любое время дня и ночи. Заходите к нам на сайт, выбирайте все, что вам понравится и разучивайте это вместе с ребенком! Это может ещё больше сблизит вас с ним, пока вы вместе пытаетесь выучить очередное стихотворение. Не медлите и не упускайте свой шанс, удачи вам.
Если Вам понравился наш сайт или пригодилась информация на этой странице поделитесь ею с друзьями и знакомыми — нажмите одну из кнопок соц сетей внизу страницы или вверху, ведь среди кучи ненужного мусора интернете достаточно сложно найти действительно интересные материалы.
kapitosha.net
Добавить комментарий